یه لجباز!

اصلا بر هر درد بی درمان دواست:)

لواشکو میگم

پفک طلایی که عشقه :)

بستنی ک خود زندگیه اصلا:))

هرقد تو دنیای مجازی پیشرفت کنیم از دنیای واقعیمون  و ادمای اطرافمون دور میشیم...

از یه جا دزدیم اینو:|

میدونی؟! پرویی بعضی آ باعث میشه ادم گستاخ بشه و پا بزاره رو حرمتا و بزرگتر کوچکتری و بزاره کنار!

برا شمام پیش اومده شب یه کم از غذا مونده باشه و

شما اصرار و اصرار به نَنتون که بریز بره؟! اونم مقاومت کنه و بزارش یخچال؟!

 به همین برکت قسم فردا ظهرش یه اتفاقی میافته ک مجبور میشی مث خرس بیفتی به جون غذاهه

حتمن حتمن هم یکی ای وسط پیدا میشه که بت بگه تو که دیشب میگفتی بریزش بره :|

راسشو بخواین خرفرض شدن بیشتر از خر بودن درد داره!نه؟

حیقتش اینه ادمای بی ریشه هیچ وقت و هیچ جا و هیچ جور

ریشه نمیزنن حتی تو بهترین خاک!

زندگیتون از ادمای بی ریشه تهی:)

نمیدونم !

اما فک کنم همه ما وبلاگیا یه وب تو قسمت  وبلاگ دوستان داریم

که با این که خیلی چرت و پرت مینویسه و دری وری اما بازم کِرم داریم و میریم میخونیمش :)

مدیونید بگید وب من از او دسته وباست 

به طور عجیبی احساس مزاحم بودن میکنم...

یه وختا نباید بزاری مزاحم بودنتو به روت بیارن

باید خودت بری تا چیزی به اسم غرور ازت باقی بمونه!

منم رفتم...

و اینکه شاید مزاحم زندگی من کسی جز "من "نباشه...

اما این که جاهایی ام ک واقعا مزاحم نیستم و همش میگم مزاحم نمیشم

تا راهی برا فرار پیدا کنم از حوصله نداشتمه...

واقعا این که به یه سریا بفهمونی حوصله نداری

از پرکردن نمکدون از سوراخاش سخت تره!

وقتی چ خبر به "دیگه چ خبر تبدیل شد ،خدافظی کنید!

من درگیر یه حس مبهمم

تنفر و دوست داشتن!

یه لحظه حس تنفرم بیشتر لحظه ها حس دوس داشتن!

تو یه خوب بدی شایدم یه بد خوب!

تو لیموشیرینی !اولش خوبی و بعد تلخ میشی!

تو لیمو شیرین تلخِ منی!